Artvin’in ormanlarla kaplı olması, ağaç işçiliğine dayalı el sanatlarının gelişmesinde en büyük etken olmuştur. Tarımdan dokumaya, kızaktan masa ve beşiğe kadar her alanda yapılan ağaç işleri, yörede kullanıldığı gibi çevre illere de satılmaktadır. Bu alanda sele, sepet, çatal, gidela, gelberi, kalbur, şedre, taş güzen gibi ağaç işleri bölgede önemli yer tutar. Ancak, hayvan sırtında kullanılan semer, eyer, heybe; tarım alanında ise çift, çubuk ve boyunduruk yapımı gibi el sanatları mevcuttur. Yöremizde hasat alımında yine ağaç işi olarak yaba, tırmık, el değirmeni, çıkrık ve günlük kullanım için çatal, kaşık, kepçe, kevgir, külek, kolopa, ağaçtan yapılan el sanatlarımızdır. Çömlekçilik; çanak, çömlek, küp, güveç ve pileki gibi eşyalar yapılmakta olup, yine “kuy” denilen yerli tezgahlarda dokunan çeşitli yün giysiler, kumaş, kilim, halı, seccade, aba, sako, çorap, tozluk, papak, kaşkol, eldiven keçe ve cecimler, el tezgahlarında dokunup yöre özelliğini taşımaktadır. Eskilerden günümüze kadar gelen, tamamen kökten elde edilen boyalar ise el tezgahlarından dokunan kumaşlarımızda halen kullanılmaktadır. Kıldan dokunan ip (urgan), çuval ve sergiler de “Maznam” denilen sanatkarlar tarafından dokunur. Sergiler, çadırcılıkta kullanılmakta ve çok sağlam olması ile dikkat çekmektedir. Bölgede eskiden yaygın olarak kullanılan çapula, yemeni, körüklü çizme dikilmesine rağmen, günümüzde pek az kullanılmakta ve rastlanmaktadır. Ehram, Yusufeli ilçesinde dokunmaktaydı. Çok önceleri dokunmasına rağmen, günümüzde kırk-elli yaş grubu kadınların sandıklarında bir veya iki adet bulunmaktadır. Yörede “hanımeliçar” olarak bilinmektedir. Genelde kadınlar tarafından, özel günlerde örtü olarak kullanıldığından örtünün özelliği örtünen insana bir statü ve de saygınlık sağlamakta, bu da işçiliğinin daha bir itinalı olmasını gerektirmektedir.
