Eskiden Lomaşen’den geçerdi yol
yine öyle mi bilmem;
yine yeşil
kiraz kokulu
dut tadında.
Dolanadururdu patikalar
göğe yakın topraklardan Nirvana’ya.
Bıçkın bir delikanlının
geceye karışan kicina sesi gibi
buluta karışırdı,
yağmur dökerdi hüzünler eskiden.
Dağ keçileri eskiden
Aglaha’dan seslenirdi
ve bir dosta;
“hadi gel, sağlığa,
dostluğa içelim” denirdi;
bir de
bir sevda bir sevdaya yalın
öyle çıkarsız bilenirdi.
Eskiden!
Hayır, şimdilerde
yeniden sesleniyoruz dosta;
“Artvin bildiğin Artvin yine
her taşı dünyaya bedel.
Bir çabamız var yalnızca;
direniş köprüsü kuruyoruz
Saçinka’dan Cerattepe’ye
haydi sen de gel…”
Ruhan ODABAŞ
2 Mayıs 2018
